Стихи Гамзатова переведенные на армянский язык

Я некогда не слышал песен,

Чтоб радостней армянских были.

Как был твой голос чист и весел,

Когда мы по Севану плыли!

Качались косы, плечи, руки,

Горел твой взор рассветной ранью,

Меня томили песен звуки-

Слов непонятных обаянье.

Летела эта песня в дали,

Сквозь камни, речки и отроги,

И пусть ей скалы уступали,

Сходили вежливо с дороги.

Казалось, спрыгнув на поляну,

Смеются песни, словно дети,

Казалось, кружит по Севану

С волнами эти песни ветер.

Казалось, звон Раздана чистый

По скалам прокатился эхом,

Казалось, кто-то голосистый

Счастливым разразился смехом…

Не слышал песен никогда я

Грустней армянских и печальней,

Как ты их пела-вспоминаю-

У вод Севана в час прощальный!...

Мне слышался в них стон Раздана,

Тоска немая Арарата,

Как взгляд твой горький, непрестанно

Они влекли меня куда-то…

Казалось, не слова слетают,

А слезы катятся по лицам,-

Вся скорбь Армении святая

Стремится в песнях тех излиться…

Казалось, древние хачкары

Рыдают на степном просторе:

Казалось, кто-то очнеь старый

Чуть слышно плачет в тяжком горе…

В армянской песне-боль и сила,

Народа радость и страданье…

Ты, как любовь. Меня пленило,

Армянской песни обаянье!...

ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԵՐԳ

Գուցե ուրախ երգ շատ կա աշխարհում,

Բայց հայկականից ուրախը չկա՛,

Ես հիշում եմ քո երգը Սևանում,

Քո ձայնը մաքուր և զվարթ այնքան:

Ջուրն օրորում էր նավակը փայտե,

Քո ուսերը նեղ, փունջը վարսերի,

Ինձ քո երգերի շունչն էր կախարդել,

Հմայքն  անծանոթ, օտար բառերի.

Հնչում էր քո երգն ու սուրում հեռու

Լեռների միջով, ջրի ու ամպի,

Քամին իր թևն էր նրա տակ փռում,

Լեռն` ակնածանքով հեռանում ճամփից:

Թվում էր, զվարթ երեխայի պես

Ծիծաղում է քո երգը լեռներում,

Թվում էր, քամին ալիքով անտես

Տարածում է քո երգը եթերում:

Թվում էր, գետի կարկաչը լուսեղ,

Գիժ արձագանքը հեռու է տանում,

Եվ ձայնեղ մեկը, կողքիս ինչ-որ տեղ

Քրքիջը զսպել չի կարողանում…

…Գուցե տխուր երգ շատ կա աշխարհում,

Բայց հայկականից տխուրը չկա,-

Ես հիշում եմ քո երգը Սևանում,

Բաժանման պահին մեր նվիրական:

Նրա մեջ Զանգվի հառաչն էր լսվում,

Մասիսի վիհի տնքոցը խորունկ,

Թվում էր, ոչ թե խոսքեր են հնչում,

Այլ… արցունքնե՜ր են քո շուրթից ծորում:

Թվում էր, տխուր քո հայացքի պես,

Կանչում է քո երգն ու տանում հեռու,

Եվ Հայաստանի տառապանքն, ասես,

Ելք էր որոնում այդ հնչյուններում:

Թվում էր, մամռած խաչքարերը ծեր

Ծնկնե՜րն են ծեծում չորացած արտում,

Թվում էր, մեկը ուզում է լացել,

Բայց քար է կտրել լացը կոկորդում…

…Չկա տխուր երգ, քան երգը հայոց,

Եվ հայկականից ուրախ երգ չկա.-

Վկա է սիրտն իմ` դարձած հուր ու բոց,

Որ հմայվել է երգով հայկական:

-------------------------------------------

Я смотрю на Арарат

Как армянин, я Арарат люблю,

Как армянин, с ним вместе я скорблю.

Туман его, дыхание его

Сгущаются у сердца моего.

И мнитя мне, не луч зари горит,

А кровь армян снега его багрит.

И кажется, не дождь сечет туман,

А льются слезы горькие армян…

Потоки слез текли века подряд-

Ты их вобрал, безмолвный Арарат…

И сам мечтал столетья напролет

Увидеть близко свет севанских вод…

О, как же прочен снег извечный твой,

Коль он не тает от тоски людской!

Смотрю я на далекий Арарат,

Любовью и волнением объят!

ԵՍ ՆԱՅՈՒՄ ԵՄ ՄԱՍԻՍ ՍԱՐԻՆ

Ես սիրում եմ Մասիս սարը հայի նման,

Եվ նրա հետ մեկտեղ տխրում` հայի նման,

Ինչպես հայի, պարուրվել է և իմ սրտին

Վշտի ամպն այն, որ կա նրա սեգ գագաթին:

Թվում է, թե ոչ թե այգն է այնտեղ շողում,

Այլ արյունն է հայոց` Մասյաց ձյունը ցողում,

Ոչ թե գարնան պղտոր անձրևն է վարարում,

Այլ հայերի դառն արցունքն է հեղեղ դառնում.

Այն արցունքը, որ դարերով հայը լալիս,

Եվ դու, Մասիս, հպարտ ու լուռ կուլ ես տալիս,

Երազելով այդ մշուշոտ հեռաստանից,

Մոտենալ ու կարոտն առնել քո Սևանից…

…Այս ինչքա՜ն է անսիրտ ձյունը քո լանջերի,

Որ չի հալվում անգամ… հայոց հայացքներից,

Եվ ի˜նչ խորհուրդ ունես վսեմ ու ի՜նչ հմայք,

Որ սիրում եմ քեզ, Մասիս, հայի նման…