Стихи Расула Гамзатова посвященные другу, армянскому писателю Геворгу Эмину

Гевогу Эмину         

              Уезжая 

Когда на подножке вагона стою,        

Как весело другу я руку даю!

Шутя и смеясь, мы прощаемся с ним.

Уж мчатся столбы за окошком моим.

Пою я и вдруг замолчу в тишине,

И грусть с опозданьем приходит ко мне.

Приходит по другу большая тоска,

Не вижу я дыма, не слышу свистка,

Ни моря, ни гор я не вижу кругом-

Лишь друга лицо за вагонным стеклом.

                                                                       
                                                  Գևորգ Էմինին 

                                                           
                                                      ՄԵԿՆՈՒՄ

Կանգնած վագոնի բարձր սանդուղքին,

Ուրախ սեղմում եմ քո ձեռքը կրկին.

Բաժանվում ենք մենք ժպիտ-կատակով,

Եվ գնացքն արդեն սուրում է թափով:

Կատակում եմ ես և հանկարծ… մթնում,

Վիշտն ուշացումով իմ սիրտն է մտնում,

Քո կարոտն, ընկեր, սիրտս է կտրատում,

Էլ շուրջս ոչինչ ես չեմ նկատում:

Եվ ուր էլ նայեմ, կարոտով անտակ,

Քո դեմքն եմ տեսնում պատուհանի տակ...